Έπειτα από πολυετείς αγώνες του εργατικού κινήματος, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις απετέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της εργασιακής ειρήνης, ρυθμίζοντας χωρίς παρεμβάσεις και μέσω του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) τους ειδικούς όρους εργασίας πέρα από τις γενικές διατάξεις. Αποκορύφωμα της πολιτικής αυτής ήταν και ο διακομματικός νόμος 1876/1990 ο οποίος και έχαιρε, εν γένει, εφαρμογής την τελευταία εικοσαετία επιτυγχάνοντας σταθερότητα στις εργασιακές σχέσεις.
Το σκηνικό αυτό άλλαξε άρδην την τελευταία τριετία καθώς όλο το οικοδόμημα των εργασιακών σχέσεων γκρεμίστηκε με συντονισμένες – θα έλεγε κανείς – κινήσεις, ξεκινώντας από την άρση της συρροής, την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των συλλογικών και τραγικότερο όλων, την διαδικασία της τρίμηνης μετενέργειας!
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να βρίσκεται το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας προ των πυλών μιας γενικευμένης εργασιακής υποβάθμισης
Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Χημικών Βιομηχανίας & Επιχειρήσεων - με την πολύμηνη εμπειρία που είχε διαπραγματευόμενος με την ΣΕΒ για την υπογραφή ΣΣΕ μετά την μονομερή καταγγελία τον Απρίλιο του 2012 της ισχύουσας, προσπάθεια που εν τέλει εκκρεμεί ακόμα - θεωρεί υποχρέωσή του να τοποθετηθεί επί της συγκεκριμένης ανησυχητικής εξέλιξης επισημαίνοντας τα κάτωθι:
Η οικονομική ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα συνδέονται με άλλες υποδομές και προσπάθειες που δε σχετίζονται κατ’ ανάγκη με μισθολογική υποβάθμιση. Είναι από όλους αντιληπτό πως η υπό όρους κατάργηση του ελάχιστου εισοδήματος θα οδηγήσει τις επιχειρήσεις σε αθέμιτο ανταγωνισμό, αφού αυτές που με πραγματικές ή εικονικές αιτίες μπουν στην φημολογούμενη άρση ισχύος των κλαδικών συμβάσεων, θα αποκτούν ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι υγιών επιχειρήσεων που δεν θα θελήσουν να υπαχθούν σε αυτή την ρύθμιση. Σε μια κοινωνία που ζει, συνεπεία της οικονομικής, τη δική της κρίση αλληλεγγύης και αξιών, αυτό θα είναι η ταφόπλακα σε οποιαδήποτε ελπίδα ανάκαμψης.
Τα ερωτήματα που τίθενται μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι τα κάτωθι:
1. Πώς η κυβέρνηση και ο Σ.Ε.Β. θα αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι σε μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν υπάρχουν σωματεία εδώ και αρκετά χρόνια;
2. Ποιοι θα είναι σε αυτή την περίπτωση οι κοινωνικοί εταίροι; Μεμονωμένοι υπάλληλοι που τρέμουν για το μέλλον το δικό τους και της οικογένειάς τους και οι οποίοι ουσιαστικά θα κληθούν να πουν «ναι σε όλα» υπό την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης; Αλλοδαποί εργαζόμενοι που με πιθανή απώλεια της εργασίας τους θα χάσουν και το δικαίωμα διαμονής τους στην χώρα;
Στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων οι συλλογικές συμβάσεις, η κανονική πρόσληψη, το σταθερό ωράριο, το δικαίωμα σε ελεύθερο χρόνο και προσωπική ζωή και το επίδομα ανεργίας θεωρούνται «αγκυλώσεις», αν όχι και σαν επιζήμια για την οικονομία και τη χώρα, ενώ ταυτόχρονα πριμοδοτείται η απλήρωτη μαθητεία,. Σε όλο αυτό το σκηνικό που πραγματικά λίγο απέχει από τον λεγόμενο εργασιακό μεσαίωνα το επιχείρημα του ΣΕΒ, πως το μόνο που μπορεί να διασφαλισθεί είναι ένας κατώτατος μισθός χωρίς ωριμάνσεις (και μάλιστα σε χαμηλά επίπεδα) και οι υπόλοιπες αποδοχές θα εξασφαλίζονται δίκην επιβράβευσης, ακούγεται ως κακόγουστο αστείο αν όχι ειρωνεία. Είναι ηλίου φαεινότερο ποια θα είναι η αντίδραση της πλειοψηφίας των εργοδοτών όταν υπογραφούν αυτού του τύπου οι συμβάσεις.
Παρ’ όλο που μέχρι πριν από λίγο καιρό η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΡΚΑ ισχυριζόταν πως οι συλλογικές συμβάσεις θα συνεχισθούν χωρίς προσκόμματα, ο ΣΕΒ όχι μόνο δεν έχει καταθέσει καμία ΣΣΕ στο Υπ. Εργασίας αλλά κλείνει και την πόρτα σε όσους συνδικαλιστικούς φορείς επιθυμούν συλλογικές διαπραγματεύσεις. Χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η πρόσφατη στάση του ΣΕΒ με την αποχώρησή του από την υπογραφή της νέας ΕΓΣΣΕ.
Κατόπιν των ανωτέρω ζητούμε από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας
1. Να επιβεβαιωθεί η θέση του κράτους και των εργοδοτών υπέρ της διατήρησης των κλαδικών/ομοιεπαγγελματικών συμβάσεων εργασίας και οι διαπραγματεύσεις να γίνονται για να αποφασιστούν νέα επίπεδα μισθών και επιδομάτων, που θα λαμβάνουν μεν υπ’ όψιν τους την ιδιαιτερότητα του κάθε κλάδου και τις συνθήκες της οικονομίας, αλλά και θα διασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση στους εργαζόμενους.
2. Οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις θα πρέπει να συνεννοούνται με τις διοικήσεις των σωματείων ξεκινούν διαπραγματεύσεις με τον ΣΕΒ προς την κατεύθυνση του συντονισμού και της ενίσχυσης της διαπραγματευτικής τους ικανότητας.
3 Θεωρούμε δε ότι η συστράτευση και συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων σε διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας για αποκατάσταση της εργασιακής ομαλότητας είναι ηθικά τουλάχιστον επιβεβλημένη.
Για το Δ.Σ του Π.Σ.Χ.Β
Η Πρόεδρος Ο Γ.Γραμματέας
Χαρίκλεια Παπαχρήστου Φώτης Μακρυπούλιας
